Karamihan sa mga Kristiyano ang kanilang
kaisipan sa bersikulong ito; si Hesus (عيسى عليه السلام) at ang Diyos ay isa sa pagiging isang Diyos. Ang punto ngayon at ang katanungan ko sa mga
ibang sekta ng Relihiyon. Ano ba talaga ang ibig sabihin nitong nabanggit ni
Hesus (عيسى
عليه السلام): “Ako at ang Ama ay iisa?”
[Juan 10:29-30] (يوحنا 29:10-30) – “Ang
aking Ama, na nagbigay sa kanila sa akin, ay lalong dakila sa lahat at hindi
sila maaagaw ninuman sa aking Ama. Ako at ang Ama ay iisa.”
Saan ba sila iisa? Iisa ba sila ng pinagmulan? Iisa ba sila sa
paglikha ng sanlibutan? Iisa ba sila sa pagbibigay ng kapangyarihan at
karunungan? Iisa ba sila sa pagbibigay ginhawa at kalungkutan? Tunay na Hindi
sila iisa. Tulad ng naipaliwanag sa mga
naunang pahina, ang lahat ng gawa ni Hesus (عيسى عليه السلام),
ang kanyang pagsilang, pamumuhay, pangangaral, pagdarasal, pag-aayuno, pagtuli,
panalangin, pagbinyag ay mga tanda ng isang taong may pananampalataya at
pagsunod sa Kaisahan ng Diyos.
Ang pagiging isa ni
Hesus at ng Diyos ay hindi sa pagiging Diyos kundi sa Layunin. Mula sa
unang tao layunin na ng Diyos na ang Kanyang mga nilikha ay
pag-isahin at akayin sa isang matuwid na landas. Upang magkaroon ng katuparan ang layuning ito,
pumili siya ng mga Propeta na makiisa sa Kanyang layunin na dalhin ang tao sa
tamang patnubay. Kayat ang layuning ng Diyos ay siya ring layunin ng lahat ng
Propeta mula kay Adam, Noah, Abraham, Moises, Hesus at Muhammad (sumakanila
nawa ang Kapayapaan).
Samakatuwid, kapag
ang isang tao ay nanampalataya at sumamba ayon sa aral ng mga tunay na propeta,
ang mga Propetang ito ang siyang titiyak sa mga tao ng pananatili sa pananampalataya. Ang
Makapangyarihang Diyos ang Siyang magbibigay liwanag sa tao para sa kanyang
pananampalataya upang ito ay manatili sa tamang landas ng buhay. Ito ang layunin ng Diyos at ng lahat ng
Propeta at ng lahat ng taong may tamang pananampalataya.
Kung ating susuriin
ang doktrinang “3 in 1 God” na itinuro ni Pablo, ang tanong: “noong namatay ang
Diyos anak na si Hesu-Kritso (para sa mga Kristiyano), kasama bang namatay ang
Diyos Ama? Hindi di ba? Kaya, ibig sabihin hindi sila iisa. Kaya naman noong si
Hesu-Kristo na sinasabing naipako sa krus, siya’y sumigaw:
“Eloi, Eloi,
lama sabachtani?” ibig sabihi’y “Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?”
[Mateo 27:46] (ماتّيو 46:27).
Datapuwa’t sa parteng
ito, kung gagamitin natin ang ating katwiran at ang ating katalinuhan, makikita
natin na ang sinasabing ipinako sa krus na si Hesu-Kristo ay meron kinikilalang
Diyos. Ang nag-iisang Diyos ni Abraham (
إِبراهيم عليه السلام),
ni Moises ( موسى عليه السلام),
ni Noah ( نوح عليه السلام),
ni David ( داود عليه السلام),
ni Hesus ( عيسى عليه السلام), at ni Muhammad
,
(sumakanila nawa ang kapayapaan). Ang
diin na pangahulugan nito ay tumutukoy sa Diyos at hindi sa Ama.
Ang tanong: Bakit nga ba? At papaano
nangyari lumabas ang salitang AMA. Kung
papaano at bakit ito ginamit na salita na mababasa sa Bagong Tipan ng
Bibliya. Na siyang halos ginamit na
patukoy ni Hesu-Kristo sa nag-iisang Diyos.
Saan nga ba hinango ang salitang AMA? At anong wika ang ginamit na
reperensiya? Basahin natin ang Lumang
Tipan ng Bibliya at dito natin matutukoy ang pinag-ugatan ng salitang Ama na
naisalin ng mga manunulat na iskolar.
Ang tinawag na TORAH na siyang batas sa panahon ni Moises ay hango sa
wikang Hebrew or Hebraic dito lahat napapaloob ang pagsalin ng ibang wika. Ang TORAH ay salitang Hebrew na ang malapit
na kahulugan sa Tagalog ay: Pagtuturo, Utos o Batas. Na siyang pangunahin at pinaka mahalagang
kasulatan na sinusunod ng mga Judaismo – ang relihiyon ng mga Jews. At ito ang tinawag na batas ni Moises (Torat Moshe [תּוֹרַת־מֹשֶׁה]) na naihayag sa kanya ng
Dakilang Diyos. Ang TORAH ay nahahati sa
limang (5) aklat ng kapahayagan na nakasulat sa orihinal na wika ng Hebrew. Ito
ay ang mga sumusunod:
1.
Genesis
(בראשית, Bereshit: "In the beginning...")
2.
Exodus (שמות, Shemot: "Names")
3.
Leviticus (ויקרא, Vayyiqra: "And he called...")
4.
Numbers
(במדבר,
Bammidbar: "In the desert...")
5.
Deuteronomy (דברים,
Devarim: "Words", or
"Discourses")
Tinanggap ng mga Jews ang Torah (5 aklat ni
Moises) batay sa orihinal na Banal na Kapahayagan ng Allâh سبحانه وتعالي na
inihayag kay propeta Moises (موسى
عليه السلام). At sa buong kasaysayan, ang TORAH ang siyang
pangunahin gabay ng tao tungo sa tuwid na landas patungo sa nag-iisang Diyos.”
Ngayon, alamin natin
kung anong aklat sa TORAH kumuha ng reperensiya ang mga iskolar (tagasalin) ng
wika upang matumbok natin ng husto kung bakit nga ba AMA ang tawag ni
Hesu-Kristo sa nag-iisang Diyos. Itong
salitang AMA ay hango sa pang-Apat (4) na aklat ng TORAH, Mga Bilang (Numbers)
[במדבר, Bammidbar]. Dito ay nakasulat ang salitang
“AMMISHADDAY”
Greek/Hebrew Old Testament:
Bammidbar 2:25 – tagma parembolhv dan
prov borran sun dunamei autwn kai o arcwn twn uiwn dan aciezer uiov amisadai
Bilang 2:25 – “Sa gawing hilaga naman
lalagay ang pangkat ng mga lipi nina Dan, Aser at Neftali. Si Ahiezer na anak
ni Amisadai ang mamumuno sa lipi ni Dan
………………………………………………………………………………………………………
Ammishaddai –
father of Ahiezer, Moses’ officer over the tribe of Dan, the people of the
Almighty; the Almighty is with me.
HEBREW: Strongs #05996: ydvyme ‘Ammiyshadday
Ammishaddai = “my
kinsman is Almighty”
1) father of
Ahiezer, prince of the tribe of Dan at the time of the exodus
Ang AMMISHADDAY
ay salitang Hebrew na hinango sa salitang SADDAY (yD~v^),
na ang pangahulugan ay “THE ALMIGHTY” (ANG KATAAS-TAASAN DIYOS). Hanggang ito
ay na pangahulugan ng “The Almighty is my rock” – Ang AMMISHADDAY.
Lumaon ang panahon, ito ay naging “The Almighty is my kinsman” hanggang
sa ito ay mas pinaigsi sa iba pang katawagan; ito ay “Father” (Ama), “Brother” (Kapatid), at “God” (Diyos).
See
Greek/Hebrew:
Shadday {07706} ydv Shadday
Pronunciation:
shad-dah’-ee
Origin: from
07703
Reference: TWOT
– 2333
PrtSpch: noun
masculine deity
In AV: Almighty
48
Count: 48
Definition: 1)
almighty, most powerful
1a) Shaddai, the Almighty (of
God)
from 7703; the Almighty: - Almighty.
See HEBREW for 07703
Samakatuwid, maliwanag
na hinango ng mga iskolar o tagasalin (translator) ang salitang AMA sa
pang-apat (4) na aklat ng TORAH sa nabanggit na “AMMISHADDAY” o “SADDAY” na ang
ibig sabihin sa pinakamalapit na kahulugan sa Tagalog ay … ANG KATAAS-TAASAN DIYOS. At si Hesus (عيسى عليه السلام) ay
maliwanag na tinawag na AMA ang DIYOS sapagka’t ito ay tumutukoy sa nag-iisang
Diyos na nagsugo sa kanya bilang isang propeta upang ipahayag ang Banal Na
Salita at Babala sa mga taong mapaggawa ng kasamaan sa ibabaw ng lupa. Hindi kailanman sinabi o itinuro ni Hesus na
siya ay anak ng Diyos o may anak ang Diyos dahilan lamang sa salitang AMA. Nakakalungkot isipin kung bakit ang mga
paring Katoliko pa mismo ang nagtuturo sa mga tao ng maling kahulugan at pilit
itinatago ang katotohanan. Mga turong
kabanalan at sa pag-aakala ng tao ay ito ang daan sa tamang pananampalataya sa
Diyos. Bagkus, ang hindi nila alam, ito
ang pinakamabigat na kasalanan na walang kapatawaran --ang magbigay ng katambal sa nag-iisang Diyos. Kalapastanganan walang pangalawa!
Kadalasan ng
naririnig sa mga Kristiyano na si Hesus ay tanging (bugtong) na anak ng Diyos.
Ngunit ang Bibliya mismo ang nagpapatunay na sa metaporikal na kahulugan nito,
ang “anak ng Diyos” ay hindi lamang naka-ugnay o nakatukoy kay Hesus,
ang katotohanan, ang salitang “anak ng Diyos” ay ginamit din sa kaninomang
taong may ganap na pananampalataya sa Diyos. Ang mga Propeta ay tinawag din
bilang “anak ng Diyos” sapagkat sila katulad ni Hesus (عيسى عليه السلام) ay
ganap na sumunod at sumasampalataya sa Diyos.
Ayon sa Bibliya, ang Diyos ay maraming “anak”:
[Exodo 4:22] (الخروج 22:4)
“Kung
magkagayon, ganito ang sabihin mo sa kanya: ‘Ipinasasabi ni Yahweh, Ang Israel
[Mga Awit 2:7] (المزامير 7:2)
Ganito ang sabi ng lingkod ni Yahweh
na hari sa Sion: “Aking ihahayag ang ipinag-utos nitong Panginoon, “Ikaw
(David) ang anak kong pinakamamahal, at magmula ngayon, Ako namang ito ang
giliw mong Ama sa habang panahon.
[1 Cronica 22:10] (أخبار الأيام الأول 10:22)
Tatawagin
siyang Solomon. Sinabi pa niya sa akin, “Siya ang magpapagawa ng aking Templo.
Ituturing ko siyang anak at ako’y magiging ama niya. Mananatili siya sa trono
ng Israel
Ang titulo o katawagang “anak ng Diyos” ay
ginamit sa wikang Hebrew na ang tunay na kahulugan ay yaong taong mabuti at
ganap na sumasampalataya sa Diyos. Halimbawa, sa Bibliya mababasa na:
[Mateo 5:44-45] (مأتّيو 44:5-45) – “Ngunit ito naman
ang sabi ko: ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, at idalangin ninyo ang mga
umuusig sa inyo, upang kayo’y maging tunay na anak ng inyong Amang nasa langit.”
[Mateo 5:9] (مأتّيو 9:5) – “Mapalad ang mga
gumagawa ng daan sa ipagkakasundo, sapagkat sila’y ituturing ng Diyos na mga
anak niya.”
[Oseas 1:10] (هوشع 10:1) – “Gayunma’y
magiging kasindami ng buhangin sa dagat ang bilang ng mga taga-Israel, hindi
mabibilang sa karamihan. At sa dakong sinabi sa kanila, “Kayo’y hindi ko bayan,
sasabihin sa kanila, “kayo’y mga anak ng Diyos na buhay.”
Hesus,
hindi Diyos na NAGKATAWANG-TAO. Sa iba’t-ibang relihiyon, ang pinakadiwa at
kaisipan ng kani-kanilang tagasunod tungkol sa Diyos ay yaong ang Diyos na
TAGAPAGLIKHA ay naging isang NILIKHA. Dahil
nga sa paniniwalang ito, sila ay sumasamba sa inaakala nilang diyos. Halimbawa,
sa relihiyong Buddhismo, pinaniniwalaan nila na si Buddha ay diyos na
nagkatawang-tao. Sa Hinduismo,
naniniwala din na ang Diyos ay sumanib o napapaloob sa katawan ng mga bagay
katulad halimbawa ng baka, elepante, halaman o maging sa mga bagay sa
kalawakan. Kaya’t sila ay sumasamba rin
sa baka, halamanan o mga bagay na inaakala nilang naroon ang Diyos. Sa Judaismo naman, bagamat sila ay naniniwala
sa Isang Diyos na Tagapaglikha, sila ay nagbibigay ng mga katangiang angkop
lamang sa tao.
Katulad ng mababasa
sa Lumang Tipan na ang Diyos ay namahinga sa ika-pitong araw. Ito ba’y makatuwiran para sa Katangian
ng tunay na Tagapaglikha, ang Maalam at Makapangyarihan. Katotohanang walang ano mang naganap na
pamamahinga sa ika-pitong araw dahil ang Diyos kailan man ay walang
kapaguran. Katotohanan na ang ika-pitong
(7) Araw [Sabt] ay Kan
Kaya nangangahulugan
na Ang Pamamahinga ay isang Blaspemus sa Katangian ng Diyos na
Makapangyarihan. Dahil ang gawang
pamamahinga ay umaangkop lamang sa mga nilikha tulad ng tao na may angking
kahinaan. Bakit nga ba hindi tayo
magbukas ng ating kaisipan? Kung ang tao
ay may paniniwala sa kanyang pananampalataya sa Kaisahan ng taga-paglikha. Na Siya ang Makapangyarihan at Maalam. Ikaw ba ay magdadalawang-isip pa? Iisipin mo pa ba na Siya ay kailangan pang
magkatawang tao? Pangalawa, iisipin mo
pa ba na Siya ay magbibigay, magbaba o magpapakaloob ng anak niyang diyos na
isisilang ng isa niyang nilikha. (Astagfirullah!) Samakatuwid ito’y maliwanag na taliwas sa
Kautusang Kanyang ipinahayag sa mga propeta na ituro sa tao na – Ang Diyos ay
nag-iisa. Kung ganito na meron pala
Siyang ibaba o ibibigay o ipagkakaloob na anak.
Nangangahulugan ba nito na ang Diyos na kinikilala mong nag-iisang
makapangyarihan ay walang kredebilidad at pawang walang katotohanan at
kasinungalingan ang kanyang kapahayagan. (Astagfirullah!). Pangatlo: Ang isang Diyos na kilala mong
makapangyarihan at nag-iisa ay nangangailangan pang magkatawang tao. Ang tanong bakit? Hindi pa yan, kailangan pa rin niyang tumubos
ng kasalanan ng tao. Sino ba itong mga
taong ito? Hindi ba’t nilikha lamang
niya.
Kaya’t tunay na kasawian at
kasumpa-sumpang kaparusahan ang naghihintay sa kanila na nagbigay ng ganitong
katuruan. Baka ibig mo munang tumigil
ng panandalian at magmuni-muni? O,
malinaw na si Hesus ay hindi kailan man ang Diyos na nagkatawang-tao. Maging ang anak ng diyos na sinasabi na
ipinagkaloob sa tao upang tumubos ng kasalanan.
Katotohanang hindi pinahihintulutan ng Diyos na magkaroon pa ng ibang
diyos ang tao sa ibang katangian o nilalang Niya. Ang mga patunay ng kanyang babala na mababasa
sa Lumang Tipan:
[Exodo 20:3-4] (الخروج 3:20-4) – “Huwag kayong
magkakaroon ng ibang Diyos, maliban sa akin. Huwag kayong magkakaroon ng diyus-diyosan
o kaya’y larawan o rebulto ng anumang nilalang na nasa himpapawid, nasa lupa o
nasa tubig.”
[Exodo 20:23] (الخروج 23:20) – “Huwag kayong gagawa
ng anumang diyus-diyosan, maging pilak o ginto”
[Isaias 44:9-11] (إشعياء 9:44-11) –
“Walang kuwentang tao ang mga gumagawa ng rebulto; at walang kabuluhan ang mga
diyus-diyosang kanilang pinahahalagahan. Mga bulag at hangal ang sumasamba sa
mga ito, kaya sila’y mapapahiya. Walang idudulot na mabuti ang paggawa ng mga
rebulto para sambahin. Tandaan ninyo, ang sumasamba sa mga ito ay mapapahiya
lamang. Ang gumagawa nito’y tao lamang, kaya, magsama-sama man sila at ako’y
harapin ay matatakot din at mapapahiya.”
Karamihan sa
relihiyong Kristiyanismo, ganito rin ang naging paniniwala nila tungkol kay
Propeta Hesus (عيسى
عليه السلام). Si Hesus na isang Propeta at Sugo ay ginawang
diyos at sinamba bilang diyos. Kahit isang bersikulo sa Bibliya walang mababasa
na si Hesus ay nagsabi na siya ay taong naging Diyos. Sa Aklat ni Oseas, ang Diyos ay tuwirang nagsabi:
[Oseas 11:9] (هوشع)
“Hindi ko
ipadarama ang bigat ng aking poot. Hindi ko na muling sisirain ang Efraim;
sapagkat ako’y Diyos at hindi tao, ang Banal na nasa kalangitan ninyo, at hindi
ako naparito upang magwasak.”
Binigyang liwanag din ng isang bersikulo
sa Bibliya na ang Diyos kailanman ay hindi magkakatawang-tao at hindi Siya
maaaring maging anak ng tao. Ang Diyos
ay nagwika:
[Mga Bilang 23:19] (العدد 19:23) – “Ang Diyos ay di sinungaling tulad ng tao, Ang isipan
niya’y hindi magbabago. Ang sinabi niya ay kanyang ginagawa, Ang kanyang
pangako’y tinutupad niya.”
Kaya’t sinumang tao ay hindi maaaring
tawaging Diyos o anak ng Diyos. Si Hesus (عيسى عليه السلام) ay anak ng tao, katulad ng nakasaad sa ibang bersikulo ng
Bibliya:
[Mateo 16:27-28] (ماتّيو 27:16-28) – “Sapagkat darating
ang Anak ng Tao (Hesus) na taglay ang dakilang kapangyarihan ng kanyang Ama at
kasama ang kanyang mga anghel. Sa panahong yao’y gagantihan niya ang bawat tao
ayon sa kanyang ginawa. Sinasabi ko sa inyo: may ilan sa inyo rito na
hindi mamamatay hangga’t di nila nakikita ang Anak ng Tao na pumaparito bilang
Hari.”
[Lucas 4:8] (لوكىِ
8:4) – “Nasusulat,
‘Ang iyong Diyos at Panginoon ang sasambahin mo, At siya lamang ang iyong
paglilingkuran.”
Si Hesus bilang anak ng tao ay nagpamalas
o nagpakita ng mga gawaing pagsunod sa mga Kautusan na maihahalintulad
sa ginagawang pagsunod ng naaayon ng mga Muslim.
[Mateo 4:1] (ماتّيو 1:4)
Pagkatapos, si Jesus
ay dinala ng Espiritu sa ilang upang tuksuhin ng diyablo. Doon, apatnapung araw
at apatnapung gabing nag-ayuno si Jesus, at siya’y nagutom. Dumating ang manunukso at sinabi sa kanya,
“Kung ikaw ang Anak ng Diyos, gawin mong tinapay ang mga batong ito.” Ngunit sumagot si Jesus, “Nasusulat, Hindi
lamang sa tinapay nabubuhay ang tao, Kundi sa bawat salitang namumutawi sa
bibig ng Diyos.”
Paano naging Diyos si Hesus kung siya ay
tinutukso ng Diyablo? Maaari bang tuksuhin ng Diyablo ang Makapangyarihang
Diyos? Ang Diyablo ay isa lamang nilikha ng Diyos. Walang kapangyarihan ang
maaaring makapaghamon sa Diyos sapagkat ang lahat ng kapangyarihan taglay ng
isang nilikha ay nagmumula sa Diyos na Siyang may Hawak ng Ganap na
Kapangyarihan. Katulad ng nakasulat sa
Bibliya (Bagong Tipan) ang Tunay na Diyos ay hindi natutukso.
[Santiago
Ang Mga Banal na Salita ni Hesus (عيسى عليه السلام) : [Juan 14:6] (يوحنا 6:14) – “Ako
ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makakapunta sa Ama kundi sa
pamamagitan ko.”
Ang bersikulong ito ay hindi dapat
ipakahulugan na si Hesus ay Diyos. Ang
lahat ng mga tunay na Propeta sa kani-kanilang panahon ay itinuturing na Daan
at Katotohanan sapagkat sila ang pinagkatiwalaan ng Diyos upang akayin ang
lahat ng tao sa landas tungo sa kaligtasan. Ang mga Propeta ang siyang may
hawak ng Katotohanan. Halimbawa, sa
panahon ni Propeta Noah, sinoman ang hindi sumunod sa aral ni Noah ay nalunod.
Sa panahon ni Moises, lahat ng taong nagtakwil sa mensahe ni Moises ay nalunod
din. Ang Daan at Katotohanan ay taglay ng lahat ng Propeta. Kung ang Daan at Katotohanan ay para lamang
kay Hesus paano na lamang ang mga taong nauna sa panahon ni Hesus, sila ba ay
walang kaligtasan? Ang Diyos ay
Makatarungan at hindi Niya maaaring gawin ang isang bagay na hindi makatuwiran.
Ang Kaligtasan ng lahat ng tao ay matatamo sa pamamagitan ng pagsunod sa mga
Propeta sapagkat ang pagsunod sa kanila ay pagsunod din sa Diyos. Magkakaroon
lamang ng kahulugan ang pananampalataya ng isang tao kung sinusunod niya ang
mga aral ng Propeta sapagkat sila ang tanging daan at katotohanan.”
Maaari bang ang TAGAPAGLIKHA ay ipako ng kanyang
NILIKHA? Ang Kapangyarihan ba ng nilikha ay maaaring mangibabaw kaysa
kapangyarihan ng Tagapaglikha? Dito lamang sa pangyayaring ito makikita nating
na kung ganap nating bigyang katuwiran at tamang kaisipan, magiging maliwanag
sa atin na si Hesus ay hindi Diyos kundi isang taong may taglay na kahinaan at
pangangailangan. Iba ang Tagapaglikha at iba rin naman ang nilikha. Ang
Tagapaglikha ay mananatiling Tagapaglikha at ang nilikha ay mananatiling
nilikha.
ANG KONSEPTONG DIYOS AMA عن الايمان باللّه الآب
Ang katawagang
“Diyos Ama” ay hindi ginagamit ng mga muslim sapagkat ang “ama” ay
nagpapahiwatig ng isang katangian ng tao.
Ang Allâh سبحانه وتعالي ay hindi nagkaanak o nanganganak at hindi rin naman Siya
ipinanganak ng sinuman sapagkat ang ganitong kalakaran ay angkop lamang sa tao
o hayop. Tunay na napakaganda ng
Konsepto ng Islam tungkol sa Diyos.
Maliwanag nitong binigyang pagkakaiba at pagitan ang anumang katawagang
nararapat sa Diyos na hindi maaaring matagpuan sa katawagan umuugnay naman sa
isang nilikha lamang. Ang paggamit o
pagtawag ni Hesus bilang Ama sa Diyos ay isang metaporikal na pagtawag lamang
at hindi literal na pagtawag na karaniwang ginagamit ng tao. Karaniwang ginagamit ang metaporikal na (ama)
sa makalumang panahon. Ang “ama” sa
metaporikal na kahulugan ay maaaring “Tagapagsimula o Tagapagtatag
(Founder). Maging sa ating bansa o sa
ibang bansa, metaporikal din ang ginagamit sa pagbibigay tag-uri o pagkilala sa
mga dakilang tao. Halimbawa – ang
Pangulong Manuel Quezon ay siyang tagapagsimula (founder) o tagapagtatag ng
wikang Pilipino kaya naman siya ay tinaguriang “Ama ng Wika”.
Kaya nga, ang Islam ay ganap na umiiwas sa
anupamang masalimot na kataga na maaaring magdulot ng pag-aalinlangan o maling
kaisipan tungkol sa malinis at wagas ng pagkakilala sa Nag-iisang Tunay na
Diyos. Siya ang Nag-iisang tunay na
Diyos, nag-iisang walang katulad, nag-iisang walang kapantay, nag-iisang may
ganap na kapangyarihan, katarungan, kagandahan, karunungan, kaalaman – na walang
paghahambing sa sinuman. Batid Niya ang
nasa kalaliman ng karagatan, ng kalupaan at ng kalangitan. Walang makaaarok o makasusukat sa Kanyang
kakayahan.
ANG TAMANG KONSEPTO (PAGKILALA) SA ISANG TUNAY NA DIYOS:
الطريقة الصحيحه لمعرفة اللّه
Bagamat
maraming tao ang naniniwala sa pagkakaroon ng nag-iisang Diyos, ang pagkilala
rito ay kapos at walang batayan. Ano nga
ba ang katotohanan tungkol sa tunay na pangalan ng Nag-iisang Diyos? Ang matibay na batayan rito ay ang orihinal
na wika ng mga Propeta na isinugo ng Nag-iisang Diyos at ang Banal na Kasulatan
na dala ng mga naturang Propeta. Pumili
tayo ng mga kinikilalang Propeta at Banal na Kasulatan. Nangunguna na rito ang tatlong dakilang
Propeta ng tatlong pangunahing relihiyon sa mundo, sina Moises (Judaismo),
Hesus (Kristiyanismo) at Muhammad (Islam).
At mula sa Banal na Kasulatan, babanggitin natin ang Torah ni Moises
(wala na ang orihinal nito kaya ang batayan ng mga Hudyo ay ang Lumang Tipan),
ang Ebanghelyo ni Hesus (wala na rin ang orihinal na Ebanghelyo, kaya ang ginamit
na batayan ay ang Bagong Tipan, at ang Huling Banal na Kasulatan na tinatawag
na Al Qur’an ng huling Propeta – Muhammad.
Batay sa mga nabanggit na mga Propeta at ang kanilang mga Banal na
Kasulatan, ating matutunghayan sa ilang pahina ng mga kasulatang ito ang
katawagan na ginamit na tumutukoy sa Nag-iisang Diyos na Tagapaglikha.
Sa maikling salita, ginamit ni Moises sa kanyang
wikang Hebreo ang Eloihim, ginamit ni Hesus sa kanyang wikang Aramaiko
ang Eli at ginamit ni Propeta Muhammad ang Allâh batay sa kanyang wikang arabik at kapahayagang
Al Qur’an.
ALLAH سبحانه وتعالي – ANG NAG-IISANG TUNAY NA DIYOS ليس هناك سوى إله واحد
Maaaring bago
sa pandinig ng di muslim ang salitang “Allâh”, ngunit kung marunong lamang magbasa ng wikang
semitko (Aramaiko, Hebreo, Arabik, at iba pa) ang mga iskolar ng ibang
relihiyon, kanilang matutunghayan na ang “Allah” na sinasamba ng mga
muslim ay Siya ring Diyos na Tagapaglikha (The Almighty Creator) na kinikilala
ng lahat ng Propeta – katulad nina Adam, Noah, Abraham, Ismael, Isaak, Lot,
Enoch, David, Solomon, Moises, Aaron, Zakariyah, Juan Bautista, Hesus
(Sumakanila nawa ang kapayapaan).
Alalahanin na
sa wikang Arabik at Hebreo, ang IM sa dulo ng ELOIHIM ay isang salitang
paggalang (plural of respect).
Katulad ng Pilipino na ginagamit ang Kayo, Inyo kung ang
kausap ay matanda bilang paggalang dito.
Kaya’t ang Eli, Elah at Eloihim ay hindi tatlong magkakaibang
kahulugan at salita kundi tatlong semitikong wikang tumutukoy sa isang
arabik na salitang nakaugnay lamang sa Tanging Nag-iisang Tagapaglikha (The
One and Only Creator) – ang Allah at ito ang Siyang tunay na Pangalan ng
Nag-iisang Diyos.
Katunayan pa nito, maging sa simbahan ng mga
Kristiyano, ang awiting papuri sa Diyos “Alleluya” ay katumbas ng “Allah
Huwa” sa arabik na ang ibig sabihin ay “Siya ang Allah”. Ito ay isang bakas ng katotohanan na hindi
maaaring ikubli ng sinuman.
ANG KAHULUGAN NG “YAHWEH” معنى كلمة اسم اللّه بالعبريه
Ayon din sa “New
Jerusalem Bible” ang YHWH na binibigkas na YAHWEH ay binigyan ng paliwanag ng
ganito: Ito ay bahagi ng wikang Hebreo na nagpapahiwatig o nangangahulugang
“Siya” o sa ingles na “He is”. Kung ang
salitang Yahweh ay “Siya” hindi ito isang ganap na pangalan. Kaya higit na angkop ang salitang Allâh kaysa sa Jehovah o Yahweh. Ang mga arabong kristiyano at muslim ay kapwa
tumatawag sa Diyos sa pangalang “Allâh”.
SINO SI JEHOVAH? من هو يهوه ؟
Ang salitang “Jehovah”
ay hindi maaaring maging pangalan ng Diyos sapagkat ayon na rin sa aklat na “World
Religious From Ancient History” (edited by Geoffrey Parrinder, p 386) ang
salitang Jehovah ay isang “medieval misreading” na ang ibig sabihin ay maling
pagbigkas sa pagbasa nito at hindi ito matatagpuan sa Bibliyang Hebreo. Ayon na rin sa “Interpreters Dictionary of
the Bible” ang pangalang Jehovah ay isang artipisiyal na pangalan (vol 2, p
817). Ang “Asimov’s Guide to the
Bible” ay nagsabi na ang Jehovah ay pagkakamali (vol 1 p, 135) at ang
pagkakamaling ito ay magpapatuloy. Ang
paliwanag naman ng mga kasapi ng Jehovah Witness ay ito: mula sa YHWH
(tetragrammaton). Ang ibig
sabihin ng Tetra (ito ay wikang griego) ay apat at ang “grammaton”
ay titik. Alalahanin na ito ay hindi
winika ni Hesus, at hindi rin winika ni Moises at maging sino mang
Propeta. Ang salitang Jehovah ay
pagkakamali sapagkat nang ang isang Kristiyanong nangangalang Petrus
Galantinus (AD 1520) ay pinaghalo ang katinig na YHWH sa patinig na
a, o at a nabuo ang salitang Ya Ho WaH. At dahil
ang titik na “Ya” ay binibigkas sa wikang Latin ng “J” ang
Jehovah ay naibigkas sa ganoong kaparaanan.
Bagama’t inamin na ang salitang “Jehovah” ay isang pagkakamali, ito ay
patuloy na ginamit. Higit pa rito ang
salitang Jehovah ay hindi nabanggit at wala sa pandinig ng sinumang nakabasa ng
Old at New Testament, bago dumating ang 16th century. Ganoon din naman ang pangalang Jesus, ito ay
wala sa orihinal na wikang aramaiko ni Jesus (Esau ang tunay niyang pangalan sa
aramaiko, at Eesa naman sa arabik).
Ganyan din ang nangyari sa pangalan nina Yahya (John the Baptist), Yacob
(Jacob), Yusuf (Joseph), Yehuda (Judah), Yeheshua (Joshua). Sadyang napakahalaga sa bawat tao na
magkaroon ng tapat na pagsisiyasat at pag-aaral tungkol sa paksang ito upang
makita ang katotohanan.
ANG KAHULUGAN NG “BATHALA” معنى باتهالا
Ang salitang “Bathala”
ay mula sa wikang arabik na “Bayt Allah”. Ang salitang “Bayt” ay katumbas
ng “Bahay” o Tahanan” sa ating wikang Pilipino. At ang “Allâh” naman ay Nag-iisang Diyos. Kaya, kung pagsasamahin ang dalawang salitang
Bayt Allah o Bathala ang kahulugan nito ay Bahay o Tahanan
ng Diyos (Allâh). Samakatuwid, kahit sa salitang Bathala, ating matatagpuan
ang pagbalangkas ng katotohanan na walang ibang tunay na diyos maliban sa Allâh سبحانه وتعالي.
ANG “GOD,
GODS AT GODDES” اللّه ، والآلهة
غودديس
Ang salitang “Allâh” سبحانه وتعالي ay pinanatili upang bigyang pagkakaiba ang
natatanging pangalan ng Nag-iisang Tagapaglikha at ang kaibahan Niya sa Kanyang
mga nilikha. Ang Allâh سبحانه وتعالي ay hindi nasasangkot at hindi nababahiran ng anumang katangian
o paglalarawan na angkop lamang para sa Kanyang mga nilikha. Halimbawa; ang Kasarian (sexual identity)
– ito ay ginagamit upang bigyang pagkakaiba ang babae at lalaki. Ang Kasarian ay hindi maaaring taglayin ng
isang Tunay na Diyos. Ang Allâh سبحانه وتعالي ay hindi
rin nasasangkot sa pangmaramihan (plurality of number) – Hindi katulad
ng salitang “god” sa wikang ingles kapag ito ay dinagdagan ng letrang “s” sa
dulo ng god, ito ay magiging gods na nangangahulugan na “maraming diyos”. O di kaya ay “dess” na naging “goddess” na
ang kahulugan ay diyos na babae. Ang Allâh سبحانه وتعالي ay isang salita na nagsasaad lamang ng
Kaluwalhatian, Kapangyarihan, Kadakilaan at Kapurihan o Karangalan. Ito ay
isang banal na katawagan na hindi maaaring gamitin ng sinumang nilikha sa
anupamang dahilan at pamamaraan at kalagayan.
Maaaring
magkaroon ng usa pin ang
ibang relihiyon tungkol sa paggamit ng pangalan ng kan
ANG UNANG
KAUTUSAN NG ALLAH سبحانه وتعالي الوصيه
الاولى اللّه .
Dahil nga sa
ang layunin ng pagkakalikha sa tao ay upang sumamba lamang sa Tanging Isang
Diyos, ito ang una, pangunahin at pinakadakilang Kautusan ng Diyos na
ipinagkaloob Niya sa tao sa pamamagitan ng Kanyang mga Sugo at Propeta. Ang PAGSAMBA LAMANG SA IISANG DIYOS NA
TAGAPAGLIKHA ang Unang Kautusan na nakatala sa lahat ng Banal na
Kapahayagan o Kasulatan na ipinadala ng Diyos sa lupa. Ang unang Kautusang ito ang siya ring unang
katanungan sa tao sa Araw ng kanyang Kamatayan – “Sino ang iyong Panginoon
(at Diyos)? Kaya ang Qur’an ay
laging nagpapaala-ala at nagbibigay babala sa sangkatauhan na manatili sa
pagsamba sa Diyos na lumikha sa kanya.
Ang talata sa Banal na Qur’an ay nagsasaysay:
سورة البقرة
يَا أَيُّهَا النَّاسُ
اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ
تَتَّقُونَ (21) الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً
وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا
لَكُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ (22) (Surah Al-Baqarah [2]:21-22)
21 – O
Sangkatauhan! Sambahin ninyo ang inyong Panginoon (Allâh) na lumikha sa inyo at sa mga nangauna sa
inyo upang kayo ay maging matuwid (maging masunurin sa Kanya).
22 – Na
(Siyang) lumikha para sa inyo ng kalupaan bilang inyong himlayan at ng
kalangitan (mga alapaap) bilang inyong silungan at nagpamalisbis ng ulan mula
sa langit (alapaap) at nagpasibol dito (sa kalupaan) ng mga bungangkahoy bilang
inyong ikabubuhay. Kaya’t huwag kayong
magtambal ng anupaman sa Allâh sapagkat batid ninyo (ang katotohanan).
سورة البقرة
كَيْفَ تَكْفُرُونَ
بِاللَّهِ وَكُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ
يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (28)(Surah Al Baqarah [2]:28)
28 – Paano baga ninyo itatakwil ang
pananampalataya sa Allâh? Napa
......................................................................................................................................................
Sa bawat
panahon at sa lahat ng salin-lahi ng tao, ang Unang Kautusang ito ay nanatili
bilang isang Banal na Kautusan na siyang buod at diwa ng Kaligtasan. Ito ang siyang kabuuan ng lahat ng uri ng
kabutihan. Upang ang sangkatauhan ay magkaroon
ng magkakatulad na kaisipan, konsepto, pagkilala sa iisang Diyos, at makaiwas
sa pagsamba sa mga diyos-diyusan, isinugo Niya ang mga Propeta sa bawat
panahon, sa bawat pamayanan at lahi bilang Tagapagpaliwanag at Tagapagbabala. Kaya naman, ang Kautusan ito ay dala ng lahat
ng Propetang isinugo ng Diyos na Tagapaglikha na hindi nagbago mula pa sa unang
araw ng pagkakalikha Niya kay Adam ( أَدَم عليه السلام) hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Ang
Qur’an ay nagsabi:
سورة النحل
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اُعْبُدُوا
اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ
حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ
عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36)
Banal na Qu’ran (Surah An Nahl
[16]:36)
36 – At
katotohanang Kami ay nagsugo sa bawat Ummah (bansa o pamayanan) ng isang
Sugo (na nagpapahayag): “Sambahin lamang ang Allâh at iwasan (o layuan) ang lahat ng Taghut
(lahat ng mali
سورة النساء
إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ
وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ
وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ
وَسُلَيْمَانَ وَآَتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا (163) وَرُسُلًا قَدْ قَصَصْنَاهُمْ
عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَرُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ وَكَلَّمَ اللَّهُ
مُوسَى تَكْلِيمًا (164) رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ
لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا
حَكِيمًا (165)
Banal na Qu’ran (Surah An Nisâ [4]:163-165)
163 – Katotohanang
ikaw (O Muhammad) ay binigyan Namin ng inspirasyon (kapahayagan), kung paano
rin Namin binigyan ng inspirasyon si Nuh (Noah) at ang mga Propeta na sumunod sa
kanya. Amin (ding) binigyan ng inspirasyon si Ibrahim (Abraham), Ismael, Ishaq
(Isaac), Ya’qub (Hakob), at Al-Asbat (ang labingdalawang anak ni Hakob),
si Issa (Hesus), Ayyub (Job), Yunus (Jonas), Haroon (Aaron), at Sulaiman
(Solomon), at kay Dawood (David) ay Aming iginawad ang Zabur (Salmo).
164 – At sa mga
Sugo na Aming binanggit (isinalaysay) sa iyo noong una, at sa mga Sugo na hindi
Namin nabanggit (isinalaysay) sa iyo, at kay Moises, ang Allâh ay tuwirang
nakipag-usap.
165 – Mga Sugo na nagbigay ng magagandang
pahayag gayundin ng babala upang ang sangkatauhan ay wala nang maipangatwiran
laban sa Allâh,
matapos ang mga Sugo (ay isugo). At ang Allâh ay
Sukdol sa Kapangyarihan, ang Tigib ng Karunungan.
..........................................................................................................................................................
Sa Bagong Tipan
Ng Bibliya. Napakaliwanag na sinabi ni Hesus (عيسى عليه السلام) ang turo sa Kautusan. [Mateo
5:17-20] (ماتّيو 17:5-20) – “Huwag ninyong akalaing naparito ako
upang pawalang-bisa ang Kautusan at ang aral ng mga propeta. Naparito ako,
hindi upang pawalang-bisa kundi para ipaliwanag at ganapin ang mga iyon. Tandaan ninyo ito: magwawakas ang langit at
ang lupa, ngunit ang kaliit-liitang bahagi ng Kautusan ay di mawawalan ng bisa
hangga’t hindi nagaganap ang lahat. Kaya’t sinumang magpawalang-halaga kahit sa
kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay ibibilang na
pinakamababa sa kaharian ng Diyos. Ngunit ang gumaganap ng Kautusan at
nagtuturo na tuparin iyon ay ibibilang na dakila sa kaharian ng Diyos. Sinasabi
ko sa inyo: kung ang pagsunod ninyo sa kalooban ng Diyos ay tulad lamang ng
pagsunod ng mga eskriba at mga Pariseo, hindi kayo makakapasok sa kaharian ng
Diyos.”
Ang tanong? Sino ang mga taong hindi karapat-dapat sa
kaharian ng Diyos ang binabangit ni Hesus?
Hindi baga ang mga taong nagtuturo ng maling katuruan? At hindi baga
maliwanag na sinasabing “magwawakas
ang langit at ang lupa, ngunit ang kaliit-liitang bahagi ng Kautusan ay di
mawawalan ng bisa hangga’t hindi nagaganap ang
lahat”
Papaano ngayon mapapatunayan ng mga pari, pastor, o sino mang
mangangaral ang makakapagbigay katibayan sa kanilang mga turong aral na pawang
kasinungalingan. May maipapakita ba
silang talata sa orihinal na Kasulatan
ng ating nag-iisang Diyos upang magturo ng ganoon? Hindi ba nila nauunawaan ang isa pang
binanggit ni Hesus ( عيسى عليه السلام) patungkol sa hula ni Isaias?:
[Marcos 7:5-7] (مارك 5:7-7) – ‘Paggalang na handog sa ‘kin
ng bayan ko’y paimbabaw lamang, Sapagkat sa bibig at hindi sa puso ito
bumubukal. Pagpuri’t pagsambang ginagawa nila’y walang kabuluhan, Ang utos ng
tao ay itinuturong utos ng Maykapal.’
Kaya’t dito
natin malalaman kung sino ang mga taong naging biktima ng maling pagsunod sa
tuwid na landas ng Diyos. Sila ang mga
inosenteng nilalang na nadamay sa maling katuruan at naging sanhi ng katigasan
ng kanilang ulo at sinarado ang mga mata sa katotohanan. Kaya’t ibibilang sila
na pinakamababa sa kaharian ng Diyos at sila rin iyong mga isinumpa na
manunumpa pa ulit pagdating ng Hukom.
Ang Batas ng
Allâh سبحانه وتعالي , batas
Islamiko sa pananaw kay Hesus ( عيسى
عليه السلام) ay nagigitna ng dalawang magkalayong agwat. Ang mga Hudyo, na nagtatakwil kay Hesus
bilang isang propeta ng Diyos, ay nagtaguri sa kanya bilang impostor
(nagpapanggap). Ang mga Kristiyano (na itinayo ni Saulo na naging Pablo), sa
kabilang panig, ay nagturing sa kanya bilang anak ng Diyos at naging Panginoon
na rin at sumamba sa kanya bilang gayon.
Ang Islam ay
nagtuturing kay Hesukristo bilang isa sa mga dakilang propeta ng Diyos at
nagbibigay galang sa kanya katulad ng paggalang kay Abraham, Moises, at
Muhammad. Ito po ay naaangkop sa punto
(aral) ng Islamiko sa pananaw nang Kaisahan ng Diyos, ang Allâh سبحانه وتعالي , ng Kaisahan
ng Allâh سبحانه وتعالي
na Patnubay, at ang magkaka-ugnay na bahagi ng magkakasunod na pahayag ng mga
tunay na sugo ng Allâh سبحانه وتعالي. At ang pinakabuod ng
Islam, na walang iba kundi ang kusang pagtalima sa kalooban ng Allâh سبحانه وتعالي , ay unang
ipinahayag kay Propeta Adam (أدَم عليه السلام) at siya rin ay nagpahayag nito sa kanyang mga angkan.” Kaya
nga, ang kinalalagyan ni Hesukristo sa tatlong relihiyon: Ang Hudaismo,
Kristiyano, at Islam ay di marapat na ibukod.
Ang pagkakahidwa
tungkol sa katauhan ni Hesukristo (عيسى عليه السلام) ay siyang pinakamalaking pagkakaiba ng
Islam at Kristiyano. Ang ganitong
pagkakaiba ay nagpanatili sa mga tagasunod ng dalawang relihiyon upang
magkalayo. Ang mga Muslim ay tumatanaw
kay Hesus bilang isang dakilang Propeta ng Diyos at ang mga Muslim ay
nagmamahal at nagbibigay paggalang sa kanya tulad din ng ibinibigay ng
pagmamahal at paggalang sa propeta Abraham, Moises at Muhammad. Ang mga Kristiyano, sa kabilang banda, ay
nagtuturing kay Hesus bilang Diyos o anak ng Diyos, isang konsepto na hindi
maaring matanggap ng Muslim. Ang Islam
ay nagtuturo na si Hesus kailanman ay hindi nagpamarali ng gayong pag-aankin sa
kanyang sarili. Bilang isang gabay ng
katotohanan ang lahat ng mga pangunahing doktrina ng Kristiyanismo na tumutukoy
sa katauhan ni Hesus ay itinakwil ng Islam.
Bilang natatangi, ito ay ang mga sumusunod:
1.
Trinidad (o tatlo sa pagka-persona)
2.
Ang
pagka-Diyos ni Hesus
3.
Ang
pagiging Diyos-anak ni Kristo
4.
Ang
orihinal na Sala, at
5.
Ang
Pagkatubos ng Kasalanan ng Tao
6.
Pagkapako
sa krus.
Maliwanag na ang
lahat ng ganitong mga doktrina ay siyang naging bunga ng malabis na
pagpaparangal kay Hesukristo ng may mas mataas pang antas kesa sa tunay na
diyos. Ang ganitong kakaibang patungkoy
sa katauhan ni Hesus ay nagpakulimlim sa maraming pagkakaiba sa gitna ng
Kristiyanismo at Islam. Ang ilang
halimbawa ay ang moral na pamamaraan o sistema at ang pagbibigay diin sa mga
makataong prinsipyo. Ito ay higit pang
natakpan ng mga paniniwala ng mga Muslim ay naggawad kay Hesukristo tulad ng
Pagkapanganak ni Hesus sa pamamagitan ni Maria.
Si Hesus (عيسى عليه السلام) ay nagpamalas na ng kanyang unang tanda o
himala sa pamamagitan ng pagsasalita noong siya’y nasa duyan pa lamang at siya
ay nagwika:
سورة مريم
فَأَشَارَتْ إِلَيْهِ قَالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كَانَ فِي
الْمَهْدِ صَبِيًّا (29) قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آَتَانِيَ الْكِتَابَ
وَجَعَلَنِي نَبِيًّا (30) وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنْتُ وَأَوْصَانِي بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ مَا دُمْتُ حَيًّا (31)
وَبَرًّا بِوَالِدَتِي وَلَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّارًا شَقِيًّا (32) وَالسَّلَامُ
عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا (33)
Banal na
Qu’ran (Surah Maryam [19]:29-33)
29 – At
siya (Maria) ay tumuro sa kanya. Sila ay
nagsabi: “Paano kami makikipag-usap sa kanya na isang sanggol pa sa kanyang
duyan?”
30 – Siya
(Hesus) ay nagpahayag: “Katotohanang ako ay isang alipin ng Allâh, ako ay Kanyang binigyan
ng Kasulatan at ako ay hinirang Niya na isang propeta;
31 – At
ginawa Niya na nabibiyayaan ako saan man ako pumaroon, at nagtagubilin sa akin
sa pag-aalay ng Salah (takdang pagdarasal), at (pagbibigay ng) Zakah
(katungkulang kawanggawa) habang ako ay nabubuhay,
32 – At
maging masunurin sa aking ina, at hindi Niya ako ginawa na maging ubog ng sama
at malupit na pinuno;
33 – Kaya’t Salam
(Kapayapaan) ang sumaakin sa araw na ako ay ipinanganak, sa araw na ako ay
mamamatay, at sa araw na ako ay muling ibabangon sa pagkabuhay!”
....................................................................................................................................................
Ang sumusunod na dalawang salaysay ay
naglalayon na maipahayag ang tunay na larawan ni Hesus sa Islam at upang maipaliwanag
kung bakit ang mga Kristiyano ay lumihis sa kanyang orihinal na aral. Ang unang salaysay ay nagbabadya rin na
maraming iskolar at mga mapanuri, na magpahanggang sa ngayon ay nasa loob ng
Kristiyanismo ay unti-unti ng dumadatal sa pagsang-ayon sa Islamik na pananaw ukol
kay Hesus, na sa maraming pagkakataon ay di nila maintindihan. Ito ay tumutugon sa aking pananalig at sa mga
nagnanais malaman ang katotohanan na habang ang pang-agham at pang-Bibliyang
pag-aaral ay sumusulong, ito’y nakapagdaragdag upang higit silang sumang-ayon
sa Islam. Samakatuwid, ang katotohanang
pag-Islamik ay higit na nagiging tunay sa pagdaraan ng panahon. Ang Diyos sa Banal na Qur’an ay nagpahiwatig
nito sa sumusunod na talata:
سَنُرِيهِمْ آَيَاتِنَا فِي الْآَفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى
يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى
كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (53)
Banal na Qu’ran: (Sura Fussilat
[41]:53)
53 – (Hindi magtatagal ay) ipakikita Namin sa
kanila ang Aming mga Tanda sa buong santinakpan at sa kanilang sarili; hanggang
sa ito ay maging maliwanag sa kanila na ito (Qur’an) ang katotohanan. Hindi pa ba sapat na ang inyong Panginoon ang
saksi sa lahat ng bagay?
ANG ALLÂH - SIYA ANG TAGAPAGLIKHA NG LAHAT NG BAGAY
اللَّه هو خالق كل شئ
Ang ating nag-iisang Tagapaglikha ay walang
kasarian. Hindi ito puwedeng panlalaki o
pambabae. Tulad halimbawa kung ang Diyos
alam nating lalaki yon at kung lagyan mo ng “a” sa dulo ay magiging Diyosa,
baka mag-isip tayong mayroong babaeng diyos.
Kaya ang mga Muslim ay hindi puwedeng magbigay ng anumang anyo sa
nag-iisang Tagapaglikha. Wala sa isipan
ng mga Muslim kung ang Diyos ay lalaki o matandang lalaki. Wala tayong
kapahintulutan na magbigay ng anumang kahit na “biological figure”, o
kaya’y “imagination”, o mag-isip ng kung ano ang kaniyang anyo.
Sapagkat, sa katunayan, gaya ng nabanggit
ko wala pang nilalang o kahit pa noong mga naunang nilalang ng Allâh سبحانه وتعالي ang nakakita sa
Kanya. Kaya makikita natin na sadyang merong
mga mananampalataya na naniniwala sa nag-iisang Diyos at meron din namang naniniwala
na kapag binanggit ang ..”Ama namin nasa Langit”, ibig sabihin matandang lalaki
ang Diyos. Sa katotohanang hindi siya
yon. Kaya’t kinakailangan na kilalanin
natin, alamin natin kung sino ang ating dapat sambahin upang sa gayon ay merong
saysay ang ating pagdarasal. Ito po ang
Allâh سبحانه وتعالي .
Kaya makikita natin mga kapatid, kung
susuriin natin ang ating pagiging Kristiyano, sa katunayan ay tinatawag din ang
pangalang Allâh. Tingnan niyo sa ating
Simbahan Katoliko. Kapag sinabi ng pari,
o kaya ng mga pastor natin, “Praise the Lord” ano po ang isinisigaw
natin, “Allaluya, Alleluya” o anumang pangungusap ang gusto mong itawag
sa Kanya ay nandodoon ang pangalan Niya.
Nanggaling sa salitang, “ya Allahu”.
Ngayon, ang punto rito sabi ng mga
kapatid natin, pasensiya na kayo kung magbabanggit ako ng pananampalataya. Ito ay hindi pangungutya bagkus kinakailangan
lang natin suriin ng maayos o ilagay natin sa tamang kahulugan. Tulad halimbawa ng mga kapatid nating saksi
ni “Jehova”, sabi nila ang pangalan ng Diyos natin ay Jehova, bakit
hindi nila isinisigaw ang Jehovaluya, o kaya ang mga kapatid nating El-Shadai,
sinasabi na Yahweh ang pangalan ng Diyos natin, bakit hindi nila isinisigaw ang
Yahweluya. O kaya ang mga born again na
sinasabing si Hesus ay Diyos, bakit hindi nila sinasabing Hesusluya. Tingnan ninyo ang mga Ilokano, mga Ibanag o ibang
mga lengguwahe, tulad ng sabi ko sa inyo, kapag nagkasala ang isang tao, sabi
nila: “Allaka”, ibig sabihin lagot ka sa Diyos.
Kaya’t ito ang mga patunay mga kapatid na ang pangalan nang nag-iisang
Tagapaglikha natin ay ALLÂH سبحانه وتعالي .
Tinuruan pa tayo sa simbahan ng ganitong
panalangin: “Our Father who art in heaven, hallowed be thy name”, papano yon?
hallowed be thy name, ibig sabihin purihin ang pangalan mo. Papaano mo pupurihin ang isang bagay kung
wala siyang tipikal na pangalang umaayon sa Kanya. Ang Kanyang pangalan ay puno ng pagpupuri na
naririnig lamang natin sa mga Muslim.
Tulad ng mga sumusunod: “Allâhu Akbar”, pinupuri nila ang ALLÂH, ibig
sabihin – Allâh سبحانه وتعالي ang
Dakila at Makapangyarihan sa lahat ng bagay. “Subhanah Allah”, pagpupuri ay sa
nag-iisang Tagapaglikha.
Ito lang sa ilan sa mga simpleng patunay
namin. Maniwala tayo sa Kanya, kilalanin
natin Siya at sundin natin Siya. (Siya) ang tunay at wala
ng iba pang
nag-iisang Diyos maliban sa Allâh سبحانه وتعالي . Siya ang tunay nating
Tagapaglikha, sa kanya dumadalangin si Hesus kung papaano magpapatirapa at
gumawa ng mga himala sa kapahintulutan ng Dakilang Tagapaglikha. Papaano ba natin siya makikilala? Ni kailan ay wala pang nakakakita sa Kanya,
ngunit makikilala lang natin Siya sa pamamagitan na ating pag-aaral sa Kanyang
mga nilikha.
Tulad halimbawa ang hangin, nakikita ba
natin ang hangin? Hindi!. Pero, nararamdaman natin at ni hindi rin tayo
nalulunod bagamat ito’y nakapalibot sa atin at isa sa nagbibigay buhay sa atin.
Maging ang dahon ay gumagalaw ng dahil sa hangin at maging ang kanilang
pagbagsak sa lupa ay kalooban ng Diyos, tanda ng kanilang pagsunod at isang
tanda rin sa pagkilala at pagpapakilala sa Allâh سبحانه وتعالي , na kung papaano ang mga dahon ay sumusunod sa Kanya. Datapuwa’t
maging ang tao din. Kaya’t di man natin
Siya nakikita (ang Allâh), Ngunit Siya
ay ipinakikilala ng Kanyang mga nilikha tulad ng mga tanda ng katotohanan.
Isa pang tanda (Ayat), ang
buwan, nakalutang lang pero, hindi nalalaglag.
Iyong distansiya ng Araw at Lupa, milyon-milyon na ang nakakaraan ay
hindi nagbabago ang pag-ikot ng daigdig.
At sabi ng mga sayantipiko natin na umiikot ito ng dalawang rebulusyon –
isang ikot para makabuo ng isang araw at
isang ikot upang makabuo ng isang taon.
Ngayon, ang tanong diyan ay ganito –
“kung umiikot ito ng dalawang galaw, bakit hindi natin nararamdaman?” Bilog ang daigdig at nasa labas tayo, totoo yon
kasi nakikita natin ang buwan at mga bituin, bakit hindi tayo nalalaglag?
Ang mundo ay umiikot ng dalawang rebolusyon
ngunit bakit ang mga tubig sa karagatan ay hindi tumatapon sa atin. Bakit?
Dahil, sadya itong nilikha na may karunungan, perpekto, naka-plano, at
nilikha ng Allâh سبحانه
وتعالي , para tayo bigyan ng karunungan o katalinuhan
na magagamit natin sa pag-aaral upang makilala natin na mayroon Tagapaglikha at
sino mang nilalang Niya sa ibabaw ng mundo ay walang makakapantay sa karunungan
Niya.
Ang ating nag-iisang Tagapaglikha ng
langit at ng lupa, ay hindi rin marunong magpahinga at hindi natutulog. Saksi Niya lahat ng galaw at kilos ng tao sa
ibabaw ng lupa at kahit sa kaliit-liitang bahagi ng katawan natin, alam Niya
lahat kung anong klase ang pagkatao meron tayo.
Ang Allâh سبحانه وتعالي ay nagsabi:
سورة البقرة
اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ
سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا
الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ
وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ
وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ
الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ (255)
Banal ng Qu’ran: (Surah Al’Baqarah
[2]:255)
255 - Ang Allâh! La ilaha illa Huwa (Wala ng iba
pang diyos na karapat-dapat pag-ukulan ng pagsamba maliban sa Kanya), ang may
Walang Hanggang Buhay, ang may Walang Hanggang Kapangyarihan (may sariling
Kasapatan; ang Tagapanustos at Nangangalaga ng lahat ng mga nilalang). Ang antok
at pagkaidlip ay hindi maaaring makapanaig sa Kanya. Siya ang nag-aankin ng
lahat ng bagay sa mga kalangitan at kalupaan. Sino kaya baga ang
makakapamagitan sa Kanya malibang Kanyang pahintulutan? Talastas Niya kung ano
ang nangyayari sa Kanyang mga nilikha sa mundong ito (noon, pagkaraan, ngayon,
bukas, sa kanilang harapan at sa kanilang likuran), at ang kanilang kasasapitan
sa Kabilang Buhay. Sila ay hindi makakapagtamasa ng anuman sa Kanyang
Karunungan maliban na Kanyang naisin. Ang Kanyang Kursi (Luklukan) ay
sumasaklaw sa mga kalangitan at kalupaan, at Siya ay hindi napapagal sa
pagbabantay at pagpapanatili sa kanila (mga kalangitan at kalupaan). Siya ang Kataas-taasan, ang Pinakadakila.
(Ayat-ul-Kursi).
.........................................................................................................................................................
Kaya gamitin natin
ang ating talino (intellect at reasoning power o logical thinking) na
ipinagkaloob sa atin upang sa ganon ay magiging tunay tayong alipin sa paningin
Niya at sumusunod sa mga batas at kautusan Niya. Binigyan tayo ng ating Dakilang Tagapaglikha
ng isang malayang kaisipan (free will).
Ang malayang kaisipan na iyan ay gamitin natin sa tamang
pamamaraan. Huwag tayong hihiwalay sa mabuting
aral, mga tanda (ayat), at pakinggan nating mabuti ang Salita Ng
Karunungan. Kapag nasumpungan natin
ang katotohanan, kaalaman, at unawa, pahalagaan natin ang mga ito at huwag
pabayaang mawala. Sapagkat, ito ang
magsisilbing gabay upang ang buhay na pinahiram sa atin ng ating nag-iisang
Diyos ay magkaroon ng kabuluhan. Ang
tunay na pagbabalik loob ay tunay na nasa Allâh سبحانه وتعالي
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento