Translate

Martes, Abril 14, 2015

Ang Bahay Ng Gagamba - (ikalawang edisyon)

سورة العنكبوت
مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاءَ كَمَثَلِ الْعَنْكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنْكَبُوتِ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41)
“Ang kahalintulad niyaong mga kumukuha ng Auliya (mga tagapangalaga, kawaksi, katulong, kakampi) maliban pa sa Allâh ay tulad ng isang Gagamba na gumagawa ng (kanyang) bahay; at katotohanan, ang pinakamarupok sa lahat ng mga bahay ay ang bahay ng gagamba kung kanila lamang itong napag-uunawa.”    [Qur’an 29:41]


KAPAYAPAAN LABAN SA PAG-AAWAYAN

Dito sa mundong ginagalawan natin at maging sa kalangitan ay nakasaad lahat ng mga pangyayari sa huling kapahayagan (Banal na Quran).   Simula pa sa unang henerasyon ng tao at magpasa hanggang ngayon ay tinuldukan na ng Allah (swt) ang ating magiging kahihinatnan sa Muling Pagkabuhay.  Sa unang henerasyon palang ng tao, nagsabi na ng babala ang Allah (swt):  “Magsibaba kayong lahat (sa lupa), na kayo ay magkakaaway (may pagkagalit sa bawat isa).  At sa kalupaan ang inyong magiging tirahan at isang pansamantalang kaligayahan.” [2:36]

Isang pansamantalang tirahan at kaligayahan ng tao sa ibabaw ng lupa.  Nababatid natin lahat na walang permanente habang tayo ay nabubuhay at haharap lahat sa kamatayan.  Dati nasasabi ko rin sa aking sarili na: “ang katawan ng tao ay nilalang sa malagkit na putik (lupa), kaya’t kapag ito ay namatay ay dito rin  lahat magbabalik. Pero, mali pala ako.”  Hindi lahat bumabalik sa lupa dahil napakarami na ng tao ang gumawa ng sarili nilang batas o tradisyon kapag inililibing nila ang patay.  Meron inilalagay sa kabaong o ataul na gawa pa sa mamahalin na tabla at tsaka ililibing at sisimentuhan. Ang iba naman ay sinusunog ang bangkay (kremasyon) at tsaka kukunin ang abo.  At marami pang ibang ritwal na ginagawa ang tao.  

At ang masasabi ko sa ngayon: “Papaano nga ba maghahalo ang patay  na katawan ng tao sa lupa kung ito’y tinakpan ng tabla at tsaka sinementuhan?” Kaawa-awa naman nung namatay dahil sa kamatayan palang ng kanyang katawang-lupa hindi na mapakali ang kanyang kaluluwa.  At ang ibang tao na sobrang pagmamahal o pag-iidolo sa namatay o ano mang personal na dahilan, pinapanatilihin’ maayos ang bangkay at  nakalagay pa ito sa kabaong na salamin (coffin glass) na may gamot upang sa gayon ay di mabulok ang katawan.  Subali’t ang kaluluwa nitong patay, hindi pa simula ng Araw ng Paghatol ay nakakalasap na ito ng matinding kaparusahan.   “At ang sinunog na bangkay na ginawang abo, papaano pa kaya ito babangon sa Muling Pagkabuhay?” Kahabag-habag naman ang kanyang kaluluwa dahil kahit man lang makarinig ng Tambuli sa Muling Pagkabuhay o masulyapan man lang ang walong palapag ng paraiso ay ipagkakait pa sa kanya at ibig sabihin lang nito wala na siyang pag-asang bumangon at diretso na kaagad sa ipinangakong pitong palapag ng impiyerno.  Sa pag-aakala ng ibang taong walang pananalig sa Panginoon at hungkag sa kaalaman, basta nalang gagawa ng sarling paraan at sundin ang turo ng mga mapaggawa ng kamalian.  At dito palang sa mundo siguradong mababatid mong batuhan ng sisi sa pagkakamali at ang mga isinumpa, ay manunumpa pa ulit sa kabilang buhay.




Ito’y ilan lamang sa mga babala ng Allah (swt) sa mga taong mapaggawa ng mga kamalian.  Habang patuloy pa rin ang pag-ikot ng mundong ginagalawan ng tao.  Nababatid din natin ang sunog at unos, at ulap ng usok sa mga ibang lupain, digmaan, at alingawngaw ng digmaan, krimen at lindol sa iba’t ibang dako, laganap na ang karumihan sa balat ng lupa, ang mga mapagsamba sa mga diyus-diyosan, at lahat ng uri ng karumal-dumal ng gawain.”  Sa limitadong talino ng tao wala itong kasiyahan at napakaraming pangangailangan at sa kadahilanang, si Iblis (Satanas) ay may malaking kapangyarihan sa mga tao, at nagpaalab sa kanilang mga puso, at magmula noon ay nagkaroon ng mga digmaan at pagdanak ng dugo; at ang kamay ng isang tao ay laban sa kanyang sariling kapatid, sa paghahangad ng kapangyarihan at karangalan.”    

Subali’t ang Allah (swt) ay makatarungan sa lahat ng bagay.  Ipinagkaloob niya sa sangkatauhan ang kalayaan sa pagpili base sa Kanyang paglalang na nakapaloob lahat sa dalawang bagay, gaya nga ng:  oo o hindi, tama o mali, lalake o babae, bata o matanda, masama o mabuti, kapayapaan o kaguluhan, atbp.” Ipinagkaloob din ng Allah sa Kanyang mga nilalang na mga Jinn at ng mga Tao ang malayang kaisipan upang gamitin ito sa kalayaan sa pagpili.  Hanggang sa nagkaroon na nga ng pagsuway ang tao sa Batas ng Allah gawa nga ng mga Balakid (pagseselos o inggit, pagnanasa, pang-uudyok, pagsisinungaling, at pagtatambal) – ang planong isinagawa ni Iblis (satanas) mula pa noong panahon nina Adam at Eva -  ay tuksuhin ang mga lalaki at babae at maraming paraan itong ginagawa at  ang pinakamatindi marahil dito ay paghihiganti at nais din niyang gawing kaaba-aba ang mga lalake at babae na katulad niya na kaaba-aba.

 Ang Allâh سبحانه وتعالي ay nagpahayag sa Banal na Qur’an ng mga pangyayari:
سورة الأعراف
وَلَقَدْ خَلَقْنَاكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآَدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ لَمْ يَكُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ (11) قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ (12) قَالَ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَكُونُ لَكَ أَنْ تَتَكَبَّرَ فِيهَا فَاخْرُجْ إِنَّكَ مِنَ الصَّاغِرِينَ (13) قَالَ أَنْظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ (14) قَالَ إِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ (15) قَالَ فَبِمَا أَغْوَيْتَنِي لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَكَ الْمُسْتَقِيمَ (16) ثُمَّ لَآَتِيَنَّهُمْ مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَيْمَانِهِمْ وَعَنْ شَمَائِلِهِمْ وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَاكِرِينَ (17) قَالَ اخْرُجْ مِنْهَا مَذْءُومًا مَدْحُورًا لَمَنْ تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنْكُمْ أَجْمَعِينَ (18) وَيَا آَدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ فَكُلَا مِنْ حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ (19) فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ لِيُبْدِيَ لَهُمَا مَا وُورِيَ عَنْهُمَا مِنْ سَوْآَتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلَّا أَنْ تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ الْخَالِدِينَ (20) وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ (21) فَدَلَّاهُمَا بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْآَتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَنْ تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُلْ لَكُمَا إِنَّ الشَّيْطَانَ لَكُمَا عَدُوٌّ مُبِينٌ (22) قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ (23) قَالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ (24) قَالَ فِيهَا تَحْيَوْنَ وَفِيهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ (25)
(Sûrat 7: al-Araf 11-25)
11 – At katiyakang Aming nilikha kayo (ang inyong amang si Adan), at pagkatapos ay Aming ginawaran kayo ng hubog (ang marangal na hubog ng tao), at pagkatapos ay Aming winika sa mga Anghel, “Magpatirapa kayo kay Adan”, at sila ay nagpatirapa, maliban kay Iblis (isang Jinn na nasa lipon ng mga anghel), siya ay tumanggi na mapabilang doon sa mga nagpapatirapa.
12 – (Ang Allâh) ay nagwika: “Ano ang humadlang sa iyo (O Iblis) upang ikaw ay hindi magpatirapa, nang ikaw ay Aking pinag-utusan?”  Si Iblis ay nagsabi: “Ako ay higit na mabuti kaysa sa kanya (Adan), ako ay nilikha Ninyo mula sa apoy, at siya (Adan) ay Inyong nilikha mula sa malagkit na putik.”
13 – (Ang Allâh) ay nagwika: “Bumaba ka (O Iblis) mula rito (sa Paraiso), hindi marapat sa iyo na ikaw ay magiging palalo rito; lumayas ka, sapagkat ikaw ay katotohanang kabilang sa mga naaba (at winalan ng karangalan).”
14 – (Si Iblis) ay nagsabi: “Ako ay Inyong bigyan ng palugit hanggang sa Araw na sila ay ibabangon (alalaong baga, ang Araw ng Muling Pagkabuhay).”
15 – (Ang Allâh) ay nagwika: “Ikaw ay isa sa mga binigyan ng palugit.”
16 – (Si Iblis) ay nagsabi: “Sapagkat ako ay Inyong iniligaw, katotohanang ako ay haharang sa kanila ([mga tao], tungo) sa Inyong Matuwid na Landas.
17 – At ako ay tutungo sa kanilang harapan at sa kanilang likuran, sa kanilang kanang bahagi at sa kanilang kaliwang bahagi (upang sila ay hadlangan sa Inyong Landas), at hindi Ninyo matatagpuan na ang karamihan sa kanila ay nagbibigay ng pasasalamat (alalaong baga, sila ay hindi magiging masunurin sa Inyo).”
18 – (Ang Allâh) ay nagwika (kay Iblis): “Lumayas ka rito (sa Paraiso) na walang kahihiyan at pinatalsik.  Kung sinuman sa kanila (sangkatauhan) ang sumunod sa iyo, kung gayon, katotohanang Aking pupunuin ang Impiyerno (sa pamamagitan) ninyong lahat.”
19 – “At, O Adan! Manirahan ka at ang iyong asawa sa Paraiso, at kumain kayo rito kung (ano) ang kapwa ninyo maibigan, at huwag ninyong lapitan ang punong ito, upang hindi kayo (kapwa) mapabilang sa Zalimun (mga tao na walang katarungan at mapaggawa ng kamalian).”
20 – At si Satanas ay bumulong sa kanilang dalawa (na sila ay kumain ng bunga ng puno na pinagbawal sa kanila) upang (kung sila ay magkasala ay ) malantad sa kanila kung ano ang sa kanila ay nakalingid na maselang bahagi (ng kanilang katawan noon); siya ay nagsabi: “Ang inyong Panginoon ay hindi nagbawal sa inyo (na kumain ng bunga) ng punongkahoy na ito, maliban (sa kadahilanang) baka kayo ay maging mga anghel o kayo ay maging walang kamatayan.”
21 – At siya (Satanas) ay nanumpa (sa Ngalan ng Allâh) sa kanilang dalawa (na nagsasabi): Katotohanang ako ay matapat na tagapayo sa inyong dalawa.”
22 – Kaya’t kanyang iniligaw sila ng may panlilinlang.  At nang kanilang matikman ang (bunga) ng punongkahoy, yaong nakalingid sa kanila na kanilang kahihiyan (maseselang bahagi ng katawan) ay naging lantad sa kanila (alalaong baga, nawala ang pantakip na ipinagkaloob ng Allâh sa kanila), at sila ay nagsimulang magtagni-tagni ng mga dahon ng Halamanan sa kanilang sarili (upang maitago nila ang kanilang kahihiyan).  At ang kanilang Panginoon ay tumawag sa kanila (na nagsasabi): “Hindi baga ipinagbawal Ko sa inyo ang punongkahoy na yaon at (Ako ay) nangusap sa inyo na:  “Katotohanang si Satanas ay inyong lantad na kaaway?”
23 – Sila ay nagsabi: “Aming Panginoon! Aming ipinariwara ang aming sarili.  Kung kami ay hindi Ninyo patatawarin at hindi Ninyo igagawad sa amin ang Inyong Habag, katiyakang kami ay kabilang sa mga talunan.”
24 – (Ang Allâh) ay nagwika:  “Magsibaba kayo, ang bawat isa inyo ay kaaway sa isa’t isa (alalaong baga, kaaway nina Adan at Eba si Satanas).  Ang kalupaan ang inyong pananahanan at (pansamantalang) kasiyahan sa natatakdaang panahon.”
25 – Siya (Allâh) ay nagwika: “Doon kayo ay mamumuhay, at doon kayo ay mamamatay, at mula roon kayo ay muling ilalabas (alalaong baga, ang muling pagkabuhay)”.

Atin ngayon tatalakayin kung bakit nga ba inihambing ng Allah (swt) ang bahay ng gagamba sa mga taong mapaggawa ng kamalian.  Mula sa unang henerasyon sa panahon nina Cain at Abel (Qabil at Habil), inggit at pagnanasa ang naging sanhi ng paggawa ng krimen o kasalanan.  Dito na nagsimula sa pangalawang lahi ni Adam (sas) ang sumunod na mga propeta upang ipahayag sa sangkatauhan ang mensahe ng Allah (swt).  At ang dating isang Wika lamang sa kalupaan ay nadagdagan ng iba’t-ibang idyoma o lengguwahe.  Sina Esau at Hakob (Jacob), pang-uumit ng kapangyarihan ang naging dahilan ng kanilang pag-aaway. At si Yosuf (Joseph) [sumakanila nawa ang kapayapaan], galit at paninibugho ng kanyang mga kapatid at naging daan kung papaano siya ipinagbili sa Egipto.  Ang apoy ng poot at karahasan ay pinagningas na ng pag-aawayan ng magkakamag-anak.  Simula sa loob at paglabas ng Egipto, sila’y tinawag na ang “Angkan ni Hakob (Israel)” at ang kanyang labing-dalawang (12) anak na tinawag na tribu.  Dito na naging talamak niyaong mga kumukuha ng Auliya (mga tagapangalaga, kawaksi, katulong, kakampi) maliban pa sa Allâh. Mga nagsipagtayo ng mga iba’t ibang relihiyon at sekta sa sangkatauhan.  At ang walang kapatawaran na kasalanan ay yaong pagtatambal sa Kaisahan ng ating Dakilang Tagapaglikha.

Ang pinagmulan na lahi at ang naging angkan ni Hakob (Israel)

ANG HANDOG NI CAIN (Habil) AT ABEL (Qabil)


Unang naging supling ni Adam (أَدَم عليه السلام) sina Cain (Qabil) at Abel (Habil).  Sa panahon yaon, ang naging kaugalian o gawí ng mga anak ni Adam (sas) sa pagkakasalungatan o palitan sa pag-aasawa ng lalaki sa bawat katuwang nitong babae sa isang pagbubuntis (pagluwal ng kambal na lalaki at babae).  Halimbawa; ang katuwang ng isang lalaki na babae sa isang pagbubuntis (kakambal) ay mapapangasawa ng iba.  O, hindi maaaring mapapangasawa ng lalaki ang isang babae na naging katuwang niya sa isang pagbubuntis.  Kung kaya’t si Abel ay nagnais na mapangasawa ang katuwang ni Cain (ang kambal niyang babae).  Nguni’t si Cain ay nagnais na siya (na kanyang katuwang) ay para sa kanya lamang dahil siya ay napakaganda.  Ipinaliwanag at pinakiusapan ni Adam (sas) si Cain na pumayag ng ipakasal kay Abel ang kanyang katuwang, subalit ito’y hindi pumayag.  Kaya’t inatasan silang magsagawa o mag-alay ng handog, at ang magkapatid na Abel at Cain ay nagpunta ng Mecca (Makkah) at nagsagawa ng paglalakbay (pilgrimahe).  Nang umalis ang kanilang ama, ang magkapatid ay naghandog ng alay (sakripisyo) sa Allâh سبحانه وتعالي .   

Si Cain ay naghandog sa Allâh (swt) ng pinakámasamáng butil na binigkis niya sa kanyang bukid.  Kinuha naman ni Abel ang isang panganay na matabang tupa sa kanyang kawan.  Pinatay niya ito at inihandog ang pinakamainam na bahagi.  Ang Allâh ay nasiyahan kay Abel at sa kanyang handog, ngunit hindi niya kinalugdan si Cain at ang handog nito.  Dahil dito, hindi mailarawan ang mukha ni Cain sa tindi ng galit.  Nalalaman ng Allâh (swt)  na kung ano ang nasa puso’t pag-iisip ni Cain at katotohanang ang Allâh (swt)  ay tumatanggap lamang mula sa mabuting tao.  Nang dahil sa pamamagitan ng pagbuyo ni Iblis (Satanas), ang galit at inggit ay namayani sa puso ni Cain at nagsabi: “Sisiguraduhin ko na mapapatay kita upang hindi mo mapapangasawa ang aking kambal na babae.”  Sumagot si Abel: “Katotohanang ang Allâh ay tumatanggap lamang mula sa Al-Muttaqun (mga matimtiman, matuwid, at mabuting tao).”

Pinagmamasdan ni Adam (sas) ang kanyang dalawang anak sa kanilang pag-aalay (sakripisyo) at nakita niya na mas katanggap-tanggap ang handog ni Abel.  Dumaing itong si Cain sa kanyang ama kung bakit si Abel lang ang kanyang ipinalangin sa Panginoon, at sa panig niya ay hindi kinatigan. Nangako ang kanyang ama na aayusin nito ang hindi nila pinagkakaunawaang magkapatid.  Isang gabi, hindi nakauwi ng maaga itong si Abel dahil abalang-abala ito sa kawan ng mga tupa.  Inutusan ni Adam (sas) si Cain upang tingnan kung ano na ang nagyari kay Abel.  Nang makita niya ang kanyang kapatid, sinindak niya ito at nagsabi:  “Tinanggap ang alay mo at ang sa akin ay hindi.”  Sumagot si Abel:  ““Katotohanang ang Allâh ay tumatanggap lamang mula sa Al-Muttaqun”.  Nagalit ng husto si Cain sa kanyang narinig at ang hawak nitong matigas na kahoy ang ipinang-patay niya kay Abel.  Ang Banal na Qur’an ay nagsasaysay sa tunay na pangyayari:

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آَدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآَخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ (27) لَئِنْ بَسَطْتَ إِلَيَّ يَدَكَ لِتَقْتُلَنِي مَا أَنَا بِبَاسِطٍ يَدِيَ إِلَيْكَ لِأَقْتُلَكَ إِنِّي أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِينَ (28) إِنِّي أُرِيدُ أَنْ تَبُوءَ بِإِثْمِي وَإِثْمِكَ فَتَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ وَذَلِكَ جَزَاءُ الظَّالِمِينَ (29) فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِيهِ فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ الْخَاسِرِينَ (30) فَبَعَثَ اللَّهُ غُرَابًا يَبْحَثُ فِي الْأَرْضِ لِيُرِيَهُ كَيْفَ يُوَارِي سَوْأَةَ أَخِيهِ قَالَ يَا وَيْلَتَا أَعَجَزْتُ أَنْ أَكُونَ مِثْلَ هَذَا الْغُرَابِ فَأُوَارِيَ سَوْأَةَ أَخِي فَأَصْبَحَ مِنَ النَّادِمِينَ (31)

Banal na Qur’an (Sûrat 5 al-Mā’idah: 27-31)
27 – At iyong dalitin (O Muhammad) sa kanila (mga Hudyo) sa katotohanan ang kasaysayan ng dalawang anak na lalaki ni Adam (Adan), na sina (Habil at Qabil) [Abel at Cain], nang ang bawat isa sa kanila ay maghandog ng alay (sakripisyo) sa Allâh.  Ito ay tinanggap (ng Allâh) mula sa isa (sa kanila), ngunit hindi tinanggap sa isa pa.  Ang huli (Cain) ay nagsabi sa una (Abel):  “Katiyakang ikaw ay aking papatayin.”  Ang una (Abel) ay nagsabi:  “Katotohanang ang Allâh ay tumatanggap lamang mula sa Al-Muttaqun (mga matimtiman, matuwid, at mabuting tao).”
28 – Kung iyong iunat ang kamay mo laban sa akin upang ako ay patayin, hindi ko kailanman iuunat ang aking kamay laban sa iyo upang ikaw ay patayin, sapagkat ako ay nangangamba sa Allâh; ang Panginoon ng lahat ng mga nilalang.
29 – Katotohanang, higit kong mamatamisin na ikaw ang magpasan (umako) sa bigat ng aking kasalanan at iyong kasalanan; kung magkakagayon, ikaw ay isa sa mga mananahan sa Apoy, at ito ang kabayaran (kaparusahan) sa Zalimun (mga mapagsamba sa diyus-diyosan, buhong, buktot).
30 – Kaya’t ang kanyang kaluluwa ang nagsulsol (nag-udyok) sa kanya na patayin ang kanyang kapatid at kanyang (Cain) napatay siya (Abel), at siya (Cain) ay naging isa sa mga talunan.
31 – Pagkaraan, ang Allâh ay nagpadala ng uwak na kumakahig sa lupa upang ipakita sa kanya na itago (ilibing) niya ang patay na katawan ng kanyang kapatid.  Siya (na salarin) ay nagsabi:  “Kasawian sa akin!  Hindi man lamang ako nagkaroon ng kakayahan na tulad ng uwak na ito upang aking itago ang patay na katawan ng aking kapatid?”  At siya ay naging isa sa mga nagsisisi.

Naging isang tanda o aral sa sangkatauhan ang pangalawang panlilinlang ni Iblis (Satanas).  Ang inggit at selos ang siyang pangunahing dahilan kung papaano ang tao ay natututong magkasala.  Kung papaanong si Iblis (Satanas) ay nagsabi sa Allâh na:  “Sapagkat ako ay Inyong iniligaw, katotohanang ako ay haharang sa unang tao at sa kanyang una at huling supling tungo sa Inyong matuwid na Landas.”  Kaya’t saan man pumunta ang tao naging katuwang na niya ang demonyo sa bawat kilos at galaw nito, maging sa harapan at likuran at kanan o kaliwang bahagi ay nagkakaroon ng pagkakasalang matukso.

Si Adam (sas) ay dumanas ng masidhing kalungkutan sa pagkawala ng kanyang dalawang anak:  ang isa ay namatay at ang isa naman ay nailigaw ng landas ni Iblis (Satanas).  Ipinagdasal ni Adam (sas) sa Panginoon ang kanyang anak na si Cain na talikdan ang mga walang kabuluhang bagay, at siya (Adam) ang mangangalaga sa kanyang mga pangangailangan.  Sa paglipas ng panahon dumami ang mga anak at mga apo ni Adam (sas), at siya’y naging Propeta na tagapagpayo sa kanyang mga angkan, itinuturo niya sa kanila ang tungkol sa Panginoon, nanawagan siya sa kanyang pamayanan na wala ng iba pang Ilah (Diyos) maliban sa Allâh (swt).  Sinasabi niya sa kanila ang tungkol kay Iblis (Satanas) at binigyan niya ng babala ang kanyang angkan kung papaano siya nilinlang ng demonyo, katulad din ng pagtukso kay Cain na patayin ang sariling kapatid.

ANGKAN NG MGA PROPETA

Maraming taon ang lumipas, at ganoon din si Adam (sas) na tumandang kasabay ng panahon at ang kanyang angkan ay nangagsikalat sa iba’t ibang parte ng kalupaan.  Noong malapit ng mamatay si Adam (sas), hinirang niya ang kanyang anak na si Seth (Sheth) bilang kahalili (alalaong baga, kahalili bilang pinuno at propeta ng kanilang pamayanan).  Sa ilang araw nalang ng kanyang pananatili dito sa lupa, araw at gabing tinuturuan ang kanyang anak kung papaano ang paggawa ng Ibadah[1]  (Pagsamba) sa Panginoon.  Binanggit din niya kay Seth (Sheth) ang darating na Delubyo (Baha).

Nang papalapit na ang kámatayan ni Adam (sas), nagsabi siya sa kanyang mga anak:  ‘O, aking mga anak, katunayang nakakaramdam ako ng pagkaing prutas sa paraiso.’  Kaya’t umalis ang kanyang mga anak upang hanapin ang nabanggit ng kanilang ama.  Sa kanilang paglalakad, nakasalubong nila ang mga anghel ng Panginoon na nakatalukbóng na para bagang katatapos lang nilang mag-ablusyon (naglinis at nagpaligo ng patay).  Sinabi sa kanila ng mga anghel:  ‘O, mga anak ni Adam, ano ang inyong hinahanap?  Ano ang kailangan ninyo, at saan kayo pupunta?’  Sagot nila (mga anak ni Adam): ‘Ang aming ama ay may sakit at naghahanap ng pagkaing prutas sa paraiso.’  Sumagot sa kanila ang mga anghel:  ‘Bumalik kayo, ang inyong ama ay haharapin na niya ang kamatayan ano mang oras!’  Sila (mga anghel) ay nagpatuloy at pagdako nila sa bahay ni Adam, nakita nila si Eba (Eve) at nakilala nila ito.  Siya (Eba) ay nagtangkang magtago sa tabi ni Adam.  Sinabi sa kanya ni Adam (sas):  ‘Iwanan mo akong mag-isa. Dumating na ako bago pa ikaw; huwag kang lalapit sa pagitan ko at sa mga anghel ng aking Panginoon.’  Sa gayon, kinuha ng mga anghel ang kaluluwa ni Adam,   ito’y kanilang ini-ablusyon (pinaliguan at pina-pabanguhan), at binalutan ng puting lino, at humukay sila sa lupa.  Ipinagdasal siya at pagkatapos tsaka nila inilibing sa kanyang hukay, at nagsabi: O, angkan ni Adam, ito ang tradisyon sa oras ng inyong kamatayan.”’


Bago namatay si Adam (sas), ipinahayag niya sa kanyang mga anak na gagabayan sila ng Allâh (swt) sa mundong ito, at hiningi niya sa Allah (swt) na magsugo ng mga Propeta na mamatnubay sa kanyang angkan.  Ang mga Propetang iba’t ibang pangalan, katángian at karunungan, sila (mga Propeta) na iisa ang layunin:  Ang ipagbadya na tanging ang Allâh (swt) lamang ang sambahin, ang nag-iisang Ilah (Diyos).  Ito ang ipinamanang turo (habilin) sa kanyang mga anak.  At nang matapos na siyang mangusap, ipinikit na niya ang kanyang mga mata.  At ang mga anghel ng Panginoon ay pumasok sa kanyang kuwarto at ito’y kanilang pinalibutan.  Nang makita at makilala ni Adam (sas) ang Anghel ng Kamatayan,  masaya itong namayapa at ang kanyang kaluluwa ay nagkaron ng kapayapaan.











[1] Ibadah:  Ang pagtupad sa tungkuling ito na may layuning sumunod at sumuko sa Kalooban ng Allâh سبحانه وتعالي

Walang komento: