ANG MGA PANANAGUTAN AT KALIGTASAN

المسؤوليات والنجاة

Napag-usapan natin ang tungkol sa Allâh سبحانه وتعالي , ang tungkol sa Tao at ang kanilang ugnayan sa isa't-isa. Ano naman ang pananagutan? Paano mapaglalabanan ng tao ang kasalanan sa puntong  pananaw ng Islam? Ang Banal na Qur'an ay nagsasabi na ang buhay ay pagsubok at ang buhay sa mundo ay pansamantala lamang.

سورة الملك

الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَهُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ (2)

(Surah Al Mulk 67:2)

2 – Siya na lumikha ng kamatayan at buhay upang masubukan Niya kung sino sa inyo ang pinakamahusay sa gawa (asal at pag-uugali), at Siya ang Sukdol sa Kapangyarihan, ang Lubos na Mapagpatawad.

Ang Muslim ay naniniwala na mayroong gantimpala at parusa. Siya ay naniniwala na mayroong kabilang-buhay. Gayun din, siya ay naniniwala na ang parusa at gantimpala ay hindi nangangahulugan na kailangan munang maghintay hanggang sa Araw ng Paghuhukom, bagkus ang parusa at gantimpala ay Kanyang naigagawad sa sinuman Kanyang naisin dito sa ibabaw ng lupa.  Siya ang Maalam at Mahabagin. Ang Muslim ay naniniwala sa Pagbangong Muli, Pananagutan at Araw ng Paghuhukom.  Sa isang Muslim, ang pag-asam na maging perpekto upang makamtan ang kaligtasan ay hindi praktikal. Ang ganitong pag-asam ay hindi kailanman mangyayari at hindi makatuwiran. Ang Islam ay nagtuturo sa tao na maging mapagkumbaba sa kanyang Tagapaglikha lamang at ang maaring pagtanto na ang kaligtasan ay hindi makakamit lamang sa pagkamatuwid.

Kung ating pag-aaralan ang kaligtasan,  ito ay napakadaling tahakin: Sapagkat tayong mga tao lamang ang siyang mapagmalaki sa ating Panginoon, ang Lumikha sa atin.  Dahil ipinagkaloob na Niya ang lahat ng patnubay at maging ang tamang pamamaraan sa kaligtasan.  Nguni’t tayo ay nagsawalang bahala, nagmatigas at ating isini-isang tabi ang lahat ng ibinabang patnubay at tanda.  Sadyang  mas higit na pinahalagahan ng tao ang pagnanasa sa mga makikinang na bagay dito sa mundo kaysa sa takot na sasapitin  natin pag-tumambad sa atin ang pangakong Kaparusahan.

 

Tunay na ang kaligtasan ng sinuman sa atin ay wala sa sinumang nilalang o sino pa mang tao.  Ito ay nakasalalay lamang sa ating kagustuhan o taos pusong hangarin kasama higit sa lahat ay – kung ano ang nasa Kalooban ng Allâh سبحانه وتعالي  para sa atin.  Ating alalaanin ang Allâh سبحانه وتعالي ang Siyang Maalam, Maawain, puno ng Habag, puno ng Pamamaraan at sagana ng Pagpapatawad.  Sumasang-ayon ka ba sa ilang mga nabanggit na Katangian ng iyong nag-iisang Tagapaglikha, na iyong Diyos?  Marahil ngayon palang nagkakaroon kana ng pagtatanong, dahil alalaanin ang oras at ang panahon.  Kaya hindi bukas, sa makalawa at lalong hindi ang saka nalang.  Bakit?  Ang iyong kaligtasan ba ay ipagkakatiwala mo sa salitang “bahala na o saka nalang”.  Matatanggap mo rin ba na ito ay walang pagtigil at paghinto, sa halip ito ay tuwirang tuloy-tuloy hanggang ang ating buhay ay magwawakas.  Ang paghinto sa pagtahak ng kaligtasan ay parang isang pagsuko para sa ating kapahamakan.  Katotohanang habang may buhay may pag-asa.  Isang pag-asang dapat pag-ukulan ng pagtitiyaga, panahon at pagkilos o pagganap.  Dahil, kung wala ang mga ito ay huwag kang magtaka kung wala kang natatamong pag-asa.  Katotohanang lahat ng tao ay walang maipangangatuwiran sa kanilang Diyos na Tagapaglikha.  Sapagkat hindi siya (Ang Allah) nagnais ng ating ikapapahamak sa halip tayo ang gumawa nito at naghanap.  Tunay, makatotohanan at walang pag-aalinlangan ang lahat ng ibinaba Niyang pagpapaalaala at tanda.  Siya ay nagsabi sa Banal na Qur’an:



سورة النساء

وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءًا أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُورًا رَحِيمًا (110)

Banal na Qur’an (Surah An-Nissa [4]:110)

110 – At sinuman ang gumawa ng masama o nagbigay-kamalian sa kanyang sarili, at matapos ito, ay humanap ng kapatawaran ng Allâh; kanyang matatagpuan na ang Allâh ay Lagi nang Nagpapatawad, ang Pinakamaawain.





سورة النبأ

ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآَبًا (39) إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا (40)

Banal na Qur’an (Surah An-Naba [78]:39-40)

39 – Ito ang Araw ng Katotohanan (na walang alinlangan), kaya’t sinuman ang magnais, hayaang tahakin niya ang Pagbabalik sa tuwid na landas ng kanyang Panginoon (sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanya sa buhay sa mundong ito)!
40 – Katotohanang Aming binalaan kayo ng nalalapit na daratal na Kaparusahan.  Sa Araw na ang tao ay makapagmamalas (sa gawa) ng kanyang mga kamay kung saan siya inihantong.  At ang hindi sumasampalataya ay magsasabi: “Kasawian sa akin! Sana ay naging alabok na lamang ako!”

Ang isa pang makabagbag-damdaming talata sa Banal na Qur’an ay nagsasabi:

سورة هود

وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّيْلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ذَلِكَ ذِكْرَى لِلذَّاكِرِينَ (114) وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (115)

Banal na Qur’an (Surah Hud [11]:114-115)

114 – At ikaw ay mag-alay ng Salah (takdang pagdarasal) nang ganap, sa dalawang dulo ng maghapon at sa ilang oras ng gabi (alalaong baga, ang limang takdang pagdarasal sa maghapon). Katotohanan, ang mabuting gawa ay nakapapalis ng masamang gawa (alalaong baga, ang mga maliliit na kasalanan). Ito ay paala-ala (isang tagubilin) sa mga may pagmumuni-muni (na tumatanggap ng payo).
115 – At maging matiyaga, katotohanang ang Allâh ay hindi magpapawalang-saysay sa gantimpala ng mga mapaggawa ng kabutihan.

سورة الأعراف

وَاكْتُبْ لَنَا فِي هَذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْآَخِرَةِ إِنَّا هُدْنَا إِلَيْكَ قَالَ عَذَابِي أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشَاءُ وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَالَّذِينَ هُمْ بِآَيَاتِنَا يُؤْمِنُونَ (156)

Banal na Qur’an (Surah Al Araf [7]:156)

156 – At ipagkaloob Ninyo sa amin ang  mabuti sa mundong ito at sa Kabilang Buhay. Katiyakang kami ay nagbabalik-loob sa Inyo.”  Siya (Allâh) ay nagwika: “Ang Aking kaparusahan, - binibigyang-sakit Ko nito ang sinumang Aking maibigan, datapuwa’t ang Aking itatalaga ang (Habag) na ito sa Muttaqun (mga matimtiman at matutuwid na mananampalataya sa Allâh), at magbibigay ng Zakkah (katungkulang kawanggawa); at sa kanila na nananalig sa Aming Ayat (mga katibayan, aral, tanda, kapahayagan, atbp.).



Maliwanag ba?!,  kasing-liwanag ng araw bilang isang tanda (ayat).  Kung papaano Siya tumatanglaw sa sanlibutan na nagbibigay ng tanglaw upang tayo ay makakita at makakilos ng mainam.  Ganoon din naman ang Kanyang “init” na isang tanda.  Kung papaano ang Kanyang “init” ay ang ibibigay na Kaparusahan. 

 

 

 

Katotohanan!  Ang lahat ng tao ay may kaalaman sa kaligtasan at kung ano ang mga pamamaraan.  Sapagkat itanong mo man sa tao kung papaano ang kaligtasan, ito ay may kusang pagbigkas ng ating mga bibig.  Kahit walang pagdidikta ng ating puso at ito ay ang salitang pagsisisi.  Ganon ka-simple, ngunit hindi ito nanggagaling sa puso.  Tunay ang pagsisisi ay isang paghahangad.  Paghahangad ng kapatawaran.

Ang Islam ay tuwirang nagtuturo ng tamang pagsisisi.  Isang paghahangad para sa kapatawaran, at ang bawat Muslim ay humihingi ng kapatawaran sa tuwina.  Magkagayon alam nila (na bawat Muslim) ang kanilang kasalanan na pinagsisihan ay may kaakibat na kaparusahan.  Kung kaya’t sila ay naghahangad ng maibigay ito dito pa lang sa ibabaw ng lupa bago pa man dumating ang Araw ng Pagsusulit o Paghuhukom.  Ang haligi ng Islam na siyang pinagkaloob ng Allâh سبحانه وتعالي  ay nagdudulot ng malaking inplikasyon para sa taong naghahanap ng kaligtasan.  Maraming ipinagkaloob na talata ang Allâh سبحانه وتعالي  sa Banal na Qur’an na magbibigay patnubay para sa kaligtasan ng tao kaya matakot tayo, sumunod at magpasakop sa Kanya at Siya lamang ang makapagliligtas sa atin.